21-06-2017
Demiş ki Nazım Hikmet: ”Her atasözü yerleşmiş bir itiyadın, bir âdetin, bir huyun söz biçimine girmesi, böylelikle perçinleşmesi demektir.”
Öyledir ya hani, yol gösterir atasözleri bazen. Sayfalarca yazılsa anlatılamayacak durum ve haller vardır, bir cümleye sığdırır kendini.
“Nereye?” diye sorar birileri, cevap saatlerce anlatılsa belki rahatlar sahibi ama o cümlede gizlidir: “Tebdil-i mekânda ferahlık vardır.”
***
Var mıdır gerçekten?
Tebdil-i mekân her gönlü ferahlatır mı?
Peşinde sürüklediği kırık dökük gerçekler ve susup da söylenmeyenler ufak bir değişiklikle olduğu yerde unutulur mu?
***
Çok sıkıldığım zamanlarda zihnimde dolaşır Sezen Aksu’nun şarkısı:
“Tebdil-i mekânda ferahlık yokmuş aslında.
Acının yüzölçümü yeryüzünden çokmuş aslında. ”
Şu an yazarken de şarkının sözlerini duyuyorum bir yandan ve düşünüyorum; atasözleri belki de doğduğu zamana ait kalmalı. Her duruma yakışan kafiyeli süslü sözler, günümüz şartlarına pek de uygun değil artık. Hem o atalar, meşhur sözlerini söylerken bugünün insanının biricik dertlerini nereden bilebilir ki?
“Bazı konular evrenseldir ve olaya tam denk gelen cümleler sahicidir, olmalıdır” diyebilirsiniz. Ben de eskiden böyle düşünürdüm ama yok zaman insanı öyle bir törpülüyor ki, hayal kırıklığı artık sıradan bir his haline geliyor. Kendine bile yabancı ruhların arasında, bir ‘söz’ e inanmak saflıktan öte yorgun bir insan zaafına dönüşüyor.
İşte bu nedenle artık feyzalmıyorum deyimler ve atasözleri kitaplarında yazanlardan.
***
Şehirler ve hatta ülkeler geçip sınırları da aşsa beden, hesaplaşamadığı ne varsa ruhunda, kalbinde ve zihninde yükü olmaya mahkum. Birbirine dolanan yumağı açamadıktan sonra değişim ancak üstü örtülenlerle sürüklenen nafile bir çaba.
***
Oysa ‘Ferah’ anlamıyla ve tınısıyla en sevdiğim kelime. Neyin yanına gelse umut ve huzur bulaştırıyor, doğru ama onun bu güzelliğine sığınıp çok da anlam yüklememeli mevcut arızalara. İyileşme içerden başlamadıkça süslenen ne varsa, sırları dökülür aynada. Yazık olur yaraya da, acıtana da.
“Nereye?” diye sorar birileri, cevap saatlerce anlatılsa belki rahatlar sahibi ama o cümlede gizlidir: “Tebdil-i mekânda ferahlık vardır.”
***
Var mıdır gerçekten?
Tebdil-i mekân her gönlü ferahlatır mı?
Peşinde sürüklediği kırık dökük gerçekler ve susup da söylenmeyenler ufak bir değişiklikle olduğu yerde unutulur mu?
***
Çok sıkıldığım zamanlarda zihnimde dolaşır Sezen Aksu’nun şarkısı:
“Tebdil-i mekânda ferahlık yokmuş aslında.
Acının yüzölçümü yeryüzünden çokmuş aslında. ”
Şu an yazarken de şarkının sözlerini duyuyorum bir yandan ve düşünüyorum; atasözleri belki de doğduğu zamana ait kalmalı. Her duruma yakışan kafiyeli süslü sözler, günümüz şartlarına pek de uygun değil artık. Hem o atalar, meşhur sözlerini söylerken bugünün insanının biricik dertlerini nereden bilebilir ki?
“Bazı konular evrenseldir ve olaya tam denk gelen cümleler sahicidir, olmalıdır” diyebilirsiniz. Ben de eskiden böyle düşünürdüm ama yok zaman insanı öyle bir törpülüyor ki, hayal kırıklığı artık sıradan bir his haline geliyor. Kendine bile yabancı ruhların arasında, bir ‘söz’ e inanmak saflıktan öte yorgun bir insan zaafına dönüşüyor.
İşte bu nedenle artık feyzalmıyorum deyimler ve atasözleri kitaplarında yazanlardan.
***
Şehirler ve hatta ülkeler geçip sınırları da aşsa beden, hesaplaşamadığı ne varsa ruhunda, kalbinde ve zihninde yükü olmaya mahkum. Birbirine dolanan yumağı açamadıktan sonra değişim ancak üstü örtülenlerle sürüklenen nafile bir çaba.
***
Oysa ‘Ferah’ anlamıyla ve tınısıyla en sevdiğim kelime. Neyin yanına gelse umut ve huzur bulaştırıyor, doğru ama onun bu güzelliğine sığınıp çok da anlam yüklememeli mevcut arızalara. İyileşme içerden başlamadıkça süslenen ne varsa, sırları dökülür aynada. Yazık olur yaraya da, acıtana da.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder