05-05-2017
Son aylarda Antalya tiyatrolarında keyifle birçok oyun izledim. Seyirci koltuklarından sahneye uzanan yüzlerce bakışa tanık oldum. Aynı anda gülümsemenin, duygulanmanın ve ayakta alkışlarken çoğalan gururun hazzını yaşadım. Yeni sezonu heyecanla beklerken söylemek isteyip de sustuklarım var:
*Afişin üzerinde +13 yazdığı halde, 10 yaşın altındaki çocukları bile oyuna ısrarla getiren ebeveynlere rastladım.
*Yaşına uygun olmayan diyalogları duyan çocukların, oyun çıkışında birbirlerine aynı sözleri söyleyip bu durumu kavga sebebi gibi algılamalarını gördüm.
*En önde oturan iki kişinin oyun sırasında konuştuğunu hatta kıkırdadığını duydum. Biri konuşurken, diğeri cep telefonuyla oynadı. En önde… İlk 20 dakika sonra da yerlerinden kalkıp gittiler, üstelik oyun sürerken, sahnede oyuncular varken…
*Yine en ön sırada, yanımda oturan bir genç kız, ikide bir cep telefonuna baktı ve çantasından çıkardığı yiyecekleri oldukça sesli bir şekilde yedi, sinirlendim, sabrettim.
*İlçe tiyatrolarında oyunun başlama saatinden sonra salona girişlerde esneklik sağlandığı için son 15 dakikada salona girenler vardı. Tiyatronun nazik müsamahasına karşı, seyirci fazla esnek!
*Çocuk oyunu diye henüz 1 yaşında olan bebeği kucağında oyun izleyen annenin, ışıklar karardığında ağlayan bebeğiyle çaresizliğine üzüldüm.
*******
Tiyatro izleyicisi olabilmek, evde koltuğa uzanıp survivor izlemeye benzemez, benzememeli. Şık ve temiz giyinmeli. Geç kalınmamalı. Sahnede oyun sürerken salondan çıkılmamalı.
En çok üzüldüğüm ve sinirlendiğim ayrıntı ise maalesef yine cep telefonları. Bu kadar mı bağımlısınız? 2 saat ayrı kalamayacak kadar! Yemin ederim en çok o anlarda 90’lı yılların sadeliğini özlüyorum. 15 yaşından 65 yaşına kadar, sağımızda, solumuzda her yerde binlerce telefon bağımlısıyla yaşıyoruz.
Günlerce çalışıp emeğini sergileyen, sahnedeki sanatçıya saygınız yok mu? Yanıp sönen telefon ışığının verdiği rahatsızlığı yaşamak zorunda mıyız?
*****
Direklerarası Seyirci Ödülleri töreninde ödül alan bir sanatçının çok güzel bir sözü vardı. Özür dileyerek itiraf ediyorum ismini unuttum ama cümlesi beni çok etkiledi. Ödülünü alırken dedi ki:
“Amacımız iyi ve kaliteli tiyatro seyircisi yetiştirmek.”
****
Her oyun, seyircinin dünyasında açılan yeni bir penceredir. Gördükleri üzerine düşünmek iyi gelir, yargılarını kırar ve farkında olmasa bile eğitir. Bir an gelir, alkışladığı sanatçının sesinden anımsadığı ufak bir cümle mucizesi olur.
Oldu, yaşadım biliyorum.
Ne olur sanatı hayatınıza paldır küldür dahil etmeyin. Saygı ve disiplin vazgeçilmeziniz olsun.
*Afişin üzerinde +13 yazdığı halde, 10 yaşın altındaki çocukları bile oyuna ısrarla getiren ebeveynlere rastladım.
*Yaşına uygun olmayan diyalogları duyan çocukların, oyun çıkışında birbirlerine aynı sözleri söyleyip bu durumu kavga sebebi gibi algılamalarını gördüm.
*En önde oturan iki kişinin oyun sırasında konuştuğunu hatta kıkırdadığını duydum. Biri konuşurken, diğeri cep telefonuyla oynadı. En önde… İlk 20 dakika sonra da yerlerinden kalkıp gittiler, üstelik oyun sürerken, sahnede oyuncular varken…
*Yine en ön sırada, yanımda oturan bir genç kız, ikide bir cep telefonuna baktı ve çantasından çıkardığı yiyecekleri oldukça sesli bir şekilde yedi, sinirlendim, sabrettim.
*İlçe tiyatrolarında oyunun başlama saatinden sonra salona girişlerde esneklik sağlandığı için son 15 dakikada salona girenler vardı. Tiyatronun nazik müsamahasına karşı, seyirci fazla esnek!
*Çocuk oyunu diye henüz 1 yaşında olan bebeği kucağında oyun izleyen annenin, ışıklar karardığında ağlayan bebeğiyle çaresizliğine üzüldüm.
*******
Tiyatro izleyicisi olabilmek, evde koltuğa uzanıp survivor izlemeye benzemez, benzememeli. Şık ve temiz giyinmeli. Geç kalınmamalı. Sahnede oyun sürerken salondan çıkılmamalı.
En çok üzüldüğüm ve sinirlendiğim ayrıntı ise maalesef yine cep telefonları. Bu kadar mı bağımlısınız? 2 saat ayrı kalamayacak kadar! Yemin ederim en çok o anlarda 90’lı yılların sadeliğini özlüyorum. 15 yaşından 65 yaşına kadar, sağımızda, solumuzda her yerde binlerce telefon bağımlısıyla yaşıyoruz.
Günlerce çalışıp emeğini sergileyen, sahnedeki sanatçıya saygınız yok mu? Yanıp sönen telefon ışığının verdiği rahatsızlığı yaşamak zorunda mıyız?
*****
Direklerarası Seyirci Ödülleri töreninde ödül alan bir sanatçının çok güzel bir sözü vardı. Özür dileyerek itiraf ediyorum ismini unuttum ama cümlesi beni çok etkiledi. Ödülünü alırken dedi ki:
“Amacımız iyi ve kaliteli tiyatro seyircisi yetiştirmek.”
****
Her oyun, seyircinin dünyasında açılan yeni bir penceredir. Gördükleri üzerine düşünmek iyi gelir, yargılarını kırar ve farkında olmasa bile eğitir. Bir an gelir, alkışladığı sanatçının sesinden anımsadığı ufak bir cümle mucizesi olur.
Oldu, yaşadım biliyorum.
Ne olur sanatı hayatınıza paldır küldür dahil etmeyin. Saygı ve disiplin vazgeçilmeziniz olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder