​Ne söylesem?

14-10-2016

Ne yazsam acaba, bir nefeste gözlerden zihne ulaşır, anlaşılır? 

Demek ki mesele ulaşması değil anlaşılır olması.
“Anlıyorum seni/sizi” dese de esas muhatap, gerçekten anlamış mıdır?
Okur ya da dinleyici, bilinçaltında sakladıkları ve yaşam tecrübelerinden biriktirdikleriyle kavrayabilir duyduğunu veya okuduğunu.

Okumanın katmanları ve geri bildirimleri kişiye göre farklıdır. Okuduğunu anlamak ya da hayata geçirmek konusu ayrı bir yazı nedeni. Şu an, konuşabilmek ve anlaşabilmekten bahsetmek istiyorum.

Sabahtan akşama kadar kimlerle konuşup anlaşmaya çalıştığımızı bir düşünelim. Her bir selamlaşma, hal hatır sorma, ricada bulunma, bir şeyler isteme, satın alma, seslenme, temenni…
Kavramak için önce gerçekten dinlemek gerekir. İletişimin başarılı olması iyi dinleyicilerle mümkün. Ama iyi bir dinleyici, can kulağıyla kelimeleri süzgecinden geçirmeye çalışırken, duydukları vizyonuna sığmıyorsa, anlatıcının çabası nafile.

Bir de karşısındakini beklentilerine göre dinleyenler vardır. İki kişiden biri, ne hissettiğini veya ne düşündüğünü anlatırken, dinleyici taraf:
“ Hayır öyle değil böyle demeliydin”.
“Neden?” diye sorar anlatıcı,
“Çünkü ben öyle istiyorum” der dinleyici.

Beklentilerle ve ön yargıyla dinlemek, manipüle ederek konuşmak kadar sağlıksız.

Belki de en güzeli, dinleyici ya da anlatıcı her şartta, rolleri değiştirebileceğini bilerek, empati yeteneğini geliştirmeli. Böylece tüm iletişim çatışmalarının önüne geçilebilir. Konuşurken, doğru seçilen kelimeler kadar, mimik, ses tonu ve beden dili de hissettirdikleriyle iz bırakır karşı tarafta.

İz bırakmak demişken, göz göze anlaşmak mı acaba en duru ve en saf olanı demek istiyorum ama o da en çok sevgililere yakışıyor.
Sonunda yine romantikleşen klavyem tıkır tıkır…
Kalpler, çiçekler, kuşlar, kırmızı kalpli öpücükler…
Sitemsiz, stressiz, huzurlu bir hayat için gülümseyen kelimeleriniz eksik olmasın gününüzden.
Kırmızı yanaklı gülümseyen emojileriniz bol olsun. ( Yeni nesil süslerinden)

Arzu Taşkın